اتمي - خامنه اي - نعل و ميخ

 

خامنه اي ولي فقيه ارتجاع سه شنبه شب در حالي كه يك هفته به ضرب الاجل اتمي مانده بود به صحنه آمد و مواضعي دوگانه گرفت كه منجر به واكنشها و انعكاسهاي متفاوت از دو جناح و باند رقيب در حكومت شد.
در تمام مدت 70 دقيقه اي كه او حرف زد فقط مي توان روي دو نكته اساسي انگشت گذاشت و روي آنها متمركز بود. اول در مورد لغو تحريمها و دوم در مورد بازرسيها
دوگانگي در حرفهايش در اينجا هم بيرون مي زند، مثلا در مورد نحوه لغو تحريمها از يك طرف مي گويد: «تصریح می‌کنم، تحریمهای اقتصادی و مالی و بانکی… باید فوراً در هنگام امضای موافقتنامه لغو شود». اما چند جمله بعد اضافه می‌کند: «البته لغو تحریم یک مراحل اجرایی دارد ما این را قبول داریم. اجراییات لغو تحریم با اجراییاتی که ایران به عهده می‌گیرد باید متناظر باشند، بخشی از این در مقابل بخشی از آن، بخش دیگری از این در مقابل بخش دیگری از آن»

در مورد بازرسیها هم از طرفي مي گويد: «بازرسیهای غیرمتعارف» و «پرس و جو از شخصیتها» را «به هیچ‌وجه قبول ندارم» و «بازرسی از مراکز نظامی را هم نمی‌پذیریم» و در بخشهاي ديگر حرفهايش مي گويد: «ما عقیده نداریم که در یک مذاکره هیچ هزینه‌ای نباید داد هیچ عقب گردی نسبت به بخشی از موضوعات نباید کرد».
طنز ديگر قضيه اين است كه براي مرز سرخي كه خودش گذاشته يك راه خروجي مي گذارد و آن هم تصویب طرح به ‌اصطلاح «الزام دولت به صیانت از حقوق هسته‌یی» در مجلس ارتجاع است.
چرا از اين رژيم و ولي فقيه آن يك موضع تيز و قاطع در نمي آيد و يك بار به نعل و يك بار به ميخ ميزند؟
به نظر من واقعيت سر سخت بن بست بحرانهاي دروني و بخصوص اتمي، در شيب سرنگوني قرار گرفتن آن و هم اينكه  نمی‌تواند و نمی‌خواهد عمیقاً و ریشه‌یی از «بمب‌سازی» دست بردارد، او را مجبور به ضد و نقيض گويي مي كند، ضمن اينكه بايستي پاسخ دلواپسان نظامش را هم بدهد و حلقه تنگ شونده تحريم ها را هم از گلوي نظامش كه آخرين نفسهايش را دارد مي كشد كمي باز كند.
اما در نهايت به قول آقاي مسعود رجوي رهبر مقاومت كه در يكي از سخنراني هايش گفته بود:” دوران مفت خوري آخوندها به سر آمده”، آري خامنه اي در گل گير كرده، چه زهر را بخورد و چه بخواهد مذاكرات را كش بدهد نتيجه تصميم گيريش تشديد بحرانهاي دروني به صورت انفجاري خواهد بود و بدون شك به سرنگوني اش راه مي برد.